Ciekawe miejsca/ Poznać daleki świat

spis treści

.

Machu Picchu: Zaginione miasto Inków

.

Leżąca wysoko w peruwiańskich Andach cytadela Machu Picchu wygląda jakby była zawieszona pośród górskiej mgły. To miasto dawno wymarłego narodu z ogromnymi uskokami pozostawało nie odkryte przez 400 lat, aż do XX wieku.

Zaginiony świat

Dzisiejszy podróżnik może przebyć 96 kilometrów dzielących miasto Cuzco od Machu Picchu pociągiem lub autobusem w ciągu zaledwie kilku godzin. W 1911 roku amerykański historyk i archeolog Hiram Bingham przez 5 dni brnął doliną rzeki Urubamba, zanim dotarł do tak sławnych dzisiaj ruin. Sądził iż udało mu się odkryć inkaską fortecę Vilcabamba, miasto, które zostało zrównane z ziemią w 1572 roku, w czasie podboju inkaskiego plemienia przez Hiszpanów. Choć odkrywca był przekonany ,że odnalazł Vilcabambę – cel wyprawy do Peru, to jednak dzisiejsi eksperci donoszą, że Vilcabamba leżała w północno-zachodnim Peru a nie w jego środkowej części. Tak więc mała miejscowość, na którą natknął się Bingham została prawdopodobnie opuszczona przez Inków zanim jeszcze zniszczono Vilcabambę.

Ruiny, które odkrył Bingham były tak dobrze zachowane, że nie wydaje się aby Machu Picchu zostało kiedykolwiek odkryte przez Hiszpanów, którzy jak słusznie twierdzono łupili każdą osadę na którą się natknęli. Takie przekonanie może potwierdzać fakt iż w hiszpańskich kronikach z tamtych czasów nie ma żadnej wzmianki o tym miejscu.

Jak doszło do odkrycia Machu Picchu ?

Ekspedycja Binghama natknęła się na Machu Picchu przez przypadek. Obozując w rzecznym kanionie

podróżnicy spotkali rolnika, który powiedział im, że na pobliskiej górze o nazwie Machu Picchu (stary szczyt ) istnieją ruiny starożytnego miasta. Nazajutrz mimo braku przekonania w prawdziwość opowieści rolnika Bingham ruszył za chłopem przez dżunglę. W pobliżu wierzchołka góry, nad dnem doliny natknęli się na kamienny taras o długości kilkuset metrów, za którym zobaczyli mury z granitowych bloków pokryte gęstą roślinnością. Obudziło to w Binghamie wielki zachwyt i podziw dla ludzi, którzy te kamienne budowle wykonali. ,,Zacząłem mgliście zdawać sobie sprawę – pisał Bingham – że ta ściana oraz przylegająca do niej świątynia wznosząca się ponad jaskinią to przykład najwspanialszej na świecie roboty kamieniarskiej’’. Machu Picchu było i nadal jest miejscem niezwykłym choćby dlatego, że ludzie którzy je wznieśli nie znali żadnych żelaznych narzędzi, zwierząt pociągowych, ani koła.

Powrót do Peru.

Po powierzchownym zapoznaniu się z ukształtowaniem wzgórza Bingham wrócił do Ameryki do Yale by podzielić się z innymi swym odkryciem. Powrócił jednak rok później aby usunąć roślinność i przeprowadzić wykopaliska. Bingham odkrył wielopoziomowy kompleks placów łaźni dziedzińców akweduktów domów pałacy i świątyń. Budynki były wzniesione z ogromnych granitowych bloków, do łączenia których nie używano zaprawy, pasowały do siebie bowiem tak dokładnie, że nie dało się wsunąć pomiędzy nie nawet ostrza noża. By uzyskać taki efekt kamieniarze inkascy formowali w każdym bloku skalnym kilka prostopadłych powierzchni, więc po ukończeniu ściany wszystkie elementy pasowały do siebie niczym  kawałki olbrzymiej układanki. Rozwiązanie to bardzo poprawiło stabilność ścian, co w Andach, gdzie często występują trzęsienia ziemi jest niezwykle ważne.

Walory obronne miasta. 

Grań pomiędzy górami Machu Picchu a Wayna Picchu, na której położone jest miasto ma znakomite walory obronne. Ze stromych zboczy roztacza się wspaniały widok na wąską dolinę i rzekę Urubamba. Wróg zmierzający do inkaskiej stolicy, którą było Cuzco musiał podążać wzdłuż wyżej wymienionej rzeki. Tak więc strategiczne walory Machu Picchu zostały w pełni wykorzystane w czym nie ma nic dziwnego skoro Inkowie stworzyli państwo porównywalne co do wielkości z rzymskim imperium.

Historia miasta i jego mieszkańców.

Machu Picchu zostało założone w XV wieku i miało prawdopodobnie około 1000 mieszkańców. Społeczność Inków miała wyraźnie podzieloną hierarchię, każdy jego członek dokładnie wiedział za co odpowiada, jakie ma prawa i obowiązki. Podział na szlachtę, robotników i kapłanów odzwierciedlało zajmowane przez te grupy społeczne miejsce w mieście. Surowe kamienne domy robotników stały na niższych tarasach, natomiast domostwa oficerów i szlachty położone były na wyższych poziomach.

Karol Kiełczewski

<< poprzednia strona  -  spis treści  -  redakcja  -  następna strona >>